BÓ NADAL E FELIZ 2010

Un ano máis, grazas por camiñar con nós. Dexexámovos que este ano 2010 nos depare un bó camiño para todos.

OS COMEDORES DE PATACAS por Encarna

Dixéronme dunha aldea con encanto e boas paraxes donde está a casa a habitar ocasionalmente(cunha historia as súas costas de todo singular).Estremeiro co cemiterio e a súa respeitiva igrexa do pobo de Merza(e agradecidos lle estamos a él pola súa magnífica acollida).Xa pasei uns cantos fins de semá e sempre paréceme que irrumpimos na casa coma se foramos okupas.Non é precisamente a miña aldea dos avós en Sarria,pero tamén destila o inconfundible cheirume a terra e herba mollada ,o máis identificativo dunha aldea .É o lugar perfecto para reencontrarse cun mesmo-aínda que esta expresión resulte manida-e tamén co pasado,recordos que che retrotaen a creatividade dos xogos que che procuraba o campo.
Eu quixera ficar, anque sexa na memoria, ao lado da casa,apoiándome contra a súa pedra e auscultando dita parede coma se fora cega e tivese so ése por único sentido. De valerme así para transmitirme a sensación de pertencer a este mundo e reafirmarme de que estou viva.Necesito sentir o radón que desprende a pedra …
Somos comedores de patacas,coma de seu no medio rural e as veces non tan rural.Recorda o título do libro de Manuel Rivas”Os comedores de patacas”(1991),pero nada teño que ver co seu protagonista,Sam:enganchado as drogas e vivindo entre o mundo rural e urbán,porque eu so quero ficar ao lado da parra con sulfato de cobre e co sangue con psicotrópicos baixo prescripción médica, e así sentir que os meus pés son a prolongación das raíces do terruño,aferrándome ben a él e sentindo que inexorablemente perteñezo a alí e espantando a pantasma da desrealización(sentimentos de que o mundo é irreal coma se vivise nunha película surrealista e eu fora o monicreque coma protagonista).Quixera ficar ,anque sexa na memoria, nesa vella parra e apapalpar cada intersicio da debandita parede de pedra.

EN PONTEULLA ( 8 novembro)

Vindo de fin de semana en Merza fomos revisalas obras do AVE a ver si pode chegar o tren axiña.

RELATO: O XINETE DE ZUCRE, por Manuel Valiño

...E vín unha estrela explosionar i adeprendín coores novos, imposibeis de explicar con a miña paleta, cun pincel sobor o meu lenzo. Mais adivinei o coor do silencio, da quietude, da balada musical: o blanco; coores energéticos coma o roxo i o amarelo. Mais ista combinación non m´encheu i quixen non mantelos xuntos, i advertín o negro, oscuro, a noite coma unha premonición do meu destino. I aborrecín, mais sen querelo, coma quen inventa a Penicilina, mezclando aquela enerxía, coor instintivo, o roxo-morado i o coor da sin luz, i gostoume, i abusei deles no meu lienzo, q´a paulatinamente s´iba apartando da representación crásica, para acercarse ao Impresionismo i o Fauvismo, para morrer no máis dilatado, vaporoso, musical do abstracto. A sinfonia, Schönberg, de coores traspasaron a miña imaginación i ista fixo de dorados brillantes i plateados con pingas oscuras ca se atoparan para sempre endexamáis Nela i q´e fora imposible darlles forma no recheo q´era o cadro. Mais paresceronme doces, soaves, i tratei de expresar o meu sentimento nunha ideia máis xeral q´a concluida en arte. I entón recapacitei: coma o doce, un algo exclusivo do gusto, ise sentido tan manifestamente poético, podo expresalo no meu arte; xa q´e non presisaba dunha fresa ou un pastel; tan soio necesitaba coores. Mais nin o arco-iris q´a nos brinda coma unha maravilla; non coma unha marabilla no sentido moderno, senón como a “marabilla” d´Aristóteles ca identificaba con as ansias de saber, a pirmeira filosofía. Nembargantes a pintura para mín non era pensamento, senón música: música crásica, imspresións-concerto, música moderna-grafittis. Mais que coor, os meus frascos de oleo poderían responder a isa chamada do zucre. I assim soupen co xinete cabalgaría sobor o cabalo azul galopando contra de un forte vento i o seu aroma acabaría por penetrar por todolos poros da tela sobor o cabalete sobor do q´e os espazos serian fartos nun manxar estaba a impedir q´as miñas máns forceaxen no lume do azulcarmesí, o rosa aterciopelado, no fluir do sangue na Natureza, nos árboles, nos rios, no verde da mar; ista falta do sentimento do branco brillante, ca non era o cristal da “Nieve”, senón o doce do zucre, fixo q´e m´agochara coa testa nas miñas mans i o tigre de Fanz Marc, no mandril do mesmo autor, obras verdadeiras, traballos de verdade que sublimaban o arte da impresión, i q´e Leonardo expresara xa fae sécalos, a doce sonrisa da súa dama. Mais ao rato de saloucar volveu a musa da inspiración a proponme formas geométricas, cadadros, rectángulos, triangulos; puntillismo, novos tratamientos ao tema; i rebusquei na miña tabos aproveitando a Picasso, Manet, Cezanne, a todo artista, todo o arte q´a atopara en manuais i museos; volvín escoltar cousas duras i problemas actuais nun misticismo, fanatismo vangardista. I con dez, cicais doze din por rematado o cadro: sonido negro, Jazz, Blues, Gospell, Rap, co millor das lambetadas, o zucre. I non atopei istas formas imperfectas, psíquicas, oníricas, surrealistas, en ningunha das manuales q´a consultei nas hemerotecas: non había doce ( dulce, en castelán) na “ Variopinta vida·” nin nas paisaxes ni no “ Monte” de Kandinski. Agora yazo invidente; durou dous anos o pronóstico, estou cego. Trato de axudar a miña compañeira no arte da abstracción. Trato de explayarme na parte teórica. Quero aclimatala no reino da coor para os meus ollos cegos, limítase aos coores da imaginación, i agora sinto coores en movimento, trato d´imaxinarme as grandes obras do Op-art i do Pop-art, trato de contemplar o “ Xardín zoológico” de Augus Macke, i o desfago i o volvo a compoñer ao meu antoxo. Teño unha grande vida interior i unha familia c aquéreme…Mais quero morrer.

P.D.: Unha vez miña filla Ruben, loira i fermosa de once anos preguntoume o título d´un dos meus cadros.
Cal?- díxenlle.

O do ruido, o do pasado incerto, o do coores chillóns mezclados con outros suaves, o das formas coitando…

O xinete de zucre- respondinlle.

Relato de Manu Valiño.

UNHA OLLADA RÁPIDA ÓS NOSOS PROGRAMAS.

“Proxecto Ágora:” consiste na creación dun centro de estudos para complementar a formación académica daquelas persoas que non puideron continuar os seus estudos ou, nalgún caso, non tiveron acceso a eles. Tamén se imparten obradoiros de actividades de vida diaria e de habilidades sociais, para aprender a desenvolverse cós tramites burocrático e administrativos comúns (pago de tasas na Administración, operaciones bancarias, recibos da luz e o gas etc…). O programa , impartido dende setembro do 2008 está aberto durante todo o ano e as clases teñen lugar na academia da asociación sita na rúa República Arxentina nº 22 5º-esquerda . As actividades que realiza son:

Clases de apoio ó estudio: Pasantías individuais de diversas materias para persoas que queiran sacar dende o graduado escolar ata grupos de apoio ó estudo para universitarios e opositores.
Informática: Achegamento ó complexo mundo dos ordeadores, do sistema Windows e do Microsoft Office e Internet. Nos Centros Socioculturáis de Fontiñas e Aurelio Aguirre de Conxo.
Escola de idiomas: Clases de nivel básico e medio de lingua inglesa e francesa.
Curso de Cociña e Comedor: Onde os participantes aprenderán a preparación de platos básicos e reposteria elaborada. Por suposto, disfrutarán do que se cociñe.
Habilidades administrativas: Iniciación no mundo da lexislación básica referente o eido da saúde mental. ( dereitos e deberes como cidadáns, concepto básicos sobre internanmentos, incapacitacións, tutelas…).
Análise crítico: Grupo de estudio e debate sobre temas de actualidade e cunha metodoloxía de traballo en grupo.
Artes plásticas: Achegamento ó mundo das diversas artes como a pintura, o modelado, a banda deseñada , a fotografía ou a montaxe de maquetas. No Centro Sociocultural de Fontiñas
Iniciación ó cine: Cine forúm onde se proxectan clásicos da sétima arte con posterior coloquio.
Clube de lectura: Proponse ós participantes unha serie de libros a elexir que posteriormente comentanse en común ó tempo que se realizan diversas dinámicas de grupo con contados literarios.
Equipo de redacción: Este grupo de reporteiros ten como función estar ó día de tódalas actividades da asociación para poder informar o público en xeral sobre o noso traballo, tanto neste boletín coma na nosa páxina web (http://www.asociacionitinera.com/) ou este blog.

“Proxecto Hermes”: Consiste na creación dunha rede social a través de actividades de corte deportivo e lúdico e fin de semanas compartidos.

Fútbol: Adestramentos semanais do equipo de fútbol “Os Tornillos” có obxectivo de gañar tódolos partidos timestrais. Os venres No campo de fútbol da S.D Conxo.
Programa amigo: O primeiro obxectivo da nosa asociación é que ninguén camiñe nunca só. Para este fin contamos cun bó número de voluntarios que realizan labores de acompañamento con todas aquelas persoas que precisan dunha voz amiga coa que departir sobre as cousas da vida, tomar un café ou dar unha volta…
Xornadas activas de Merza: Cada quince días os membros da nosa asociación disfrutamos dos fins de semana na antiga Casa Rectoral da parroquia de Merza. Ali realizamos as actividades máis diversas dende cuidar da casa e da eira ata, cociñar , prantar patacas restaurar mobles vellos, facer sendeirismo e outras actividades.
Campamentos de verán: Cada mes de agosto Itinera organiza na nosa casa en Merza tres campamentos de cinco días con actividades de corte temática cada un. Neste ano 2009 os devanditos campamentos trataron sobre: “Xogos populares galegos”, “Música tradicional galega” e “Contos e lendas”.

“Proxecto Hefestos”: A través deste proxecto tentaermos desenvolver actitudes e habilidades necesarias para a incorporación ó mundo laboral.

Taller de emprego: Consiste en diferentes obradoiros, encaminados o desenvolvemento no ámbito do emprego. Dende a redacción de curriculums e a preparación de entrevistas ata a mellora da comunicación e a resolución de problemas no traballo, asi como lexislación laboral básica.
Educación medioambiental: Rehabilitación dunha antiga alameda de gran riqueza biológica e historica á beira do río sar e nos arredores do Hospital Psiquiático. Este ano comezaráse coa construcción dun pequeño invernadoiro e o manexo de maquinaria lixeira.

XA SAÍU O BOI

"Eu xa teño o meu"

O número 2 do Boletín Oficial de Itínera xa está na rúa. Se queredes un exemplar podedes pasar pola academia a recollelo, ou tamén podedes descargara versión PDF na nosa páxina Web. Esperamos que vos guste e que vos animedes a escribir nos seguintes números.

O PRIMEIRO PASO

Tódalas viaxes comenzan cun primeiro paso. ¿Onde nos levará o noso camiño? ¿ e qué importa, se o facemos en boa compañia?.

Esta é bitacora da Asociación Itínera , un espacio aberto para a narración dos aconteceres , que nos vaian sucendendo namentres viaxemos xuntos.

Deste xeito..... camiñemos